Om belemmerende emoties en gedachten rond stotteren te verminderen, wordt op de praktijk ook gebruikt gemaakt van tafelopstellingen. Dit kan in zowel de ouderbegeleiding toegepast worden als in het direct werken met oudere kinderen en volwassenen. Bij een tafelopstelling maken we gebruik van figuren of blokjes die een plek op tafel krijgen. Het stotteren zelf of de vraag rond stotteren wordt op deze manier in een beeld uitgedrukt, visueel gemaakt. Dit beeld kan ondersteunend zijn om tot nieuwe inzichten te komen rondom de hulpvraag.
Voorbeeld uit de praktijk met een tafelopstelling:
‘Mag ik iets uitproberen?’ zeg ik tegen mijn cliënt (39 jaar) en ik pak de blokjes op tafel. ‘Kun je een blokje voor jezelf en een blokje voor het stotteren uitzoeken?’. Het blijft een tijdje stil. Dan zegt ze: ‘ Ik denk dat mijn stotteren veel groter is dan ik.’ Ze pakt twee blokjes en zet die voor zich neer. Als ik haar vraag het blokje dat ze voor zichzelf heeft uitgekozen een plek te geven op tafel en hetzelfde te doen voor het stotteren, ontstaat er het beeld zoals op de foto.
‘Ik wil de wijde wereld inkijken, maar het stotteren staat in de weg. Het beperkt me wel. ’ Er volgt stilte. En verdriet. Ze is geraakt over de impact die het stotteren op haar leven heeft. We kijken samen naar wat er voor haar verandert als het stotteren haar aankijkt en er iets meer afstand is. Ik laat haar contact maken met het blokje dat voor haarzelf staat. Ze merkt een bereidheid om haar stotteren aan te kijken. Ik laat haar contact maken met de stotter. Verwonderd kijkt ze me aan en zegt: ‘de stotter begrijpt niet waarom die er niet mag zijn. En hij vraagt zich af waarom ik hem zo groot maak’.