Gisteren was de vijfde en laatste bijeenkomst van de groepstherapie voor kinderen van 8-10 jaar die stotteren (zie ook het nieuwsbericht van 26 januari over de eerste twee bijeenkomsten). Na een korte voorbereiding door de kinderen mochten alle ouders mee naar binnen. Er werd van alles gepresenteerd door heuse presentators: hoe heten wij, hoe stotteren wij, wat zijn onze talenten? Natuurlijk mochten we ook weer een zure mat eten! Al voordat je de zure mat in je mond doet, heb je allemaal gedachten (‘oh help, zou hij weer zo zuur zijn?!’ of juist ‘mmmm, ik heb er trek in!’), gevoelens (spanning? opwinding?) en fysieke ervaringen (water in de mond!). Dat gebeurt bij stotteren ook vaak. We hopen (en denken!) dat de kinderen na deze groepsbijeenkomsten meer vertrouwen en inzicht hebben in hun manier van spreken, waardoor de impact van het stotteren is verminderd. De kinderen hebben allemaal ervaren dat ze niet de enige zijn die stotteren. Vorige week kwam er zelfs een politieagent die stottert op bezoek! Hoe bijzonder is dat?! En wat een goede vragen werden er gesteld:
“Hoe kan je politieagent worden als je stottert?”
“Op welke dag van de week vang je de meeste boeven?”
“Schaamt u zich wel eens voor uw stotteren?”
“Welke wapens heb je allemaal?”
“Weet u welke stotters er allemaal zijn?”
Hier nog een prachtige uitspraak van politieagent Wim:
“Als ik met een boef praat en ik stotter, dan moet die boef maar even wat langer wachten tot ik klaar ben met praten!”