‘Liever denk ik niet aan het stotteren want dan voel ik pijn, een steekgevoel in mijn buik. De pijn neemt iets van mijn concentratie mee. Daardoor ga ik juist meer stotteren.’
Mark is 15 jaar. Hij stottert en weet heel goed onder woorden te brengen wat er gebeurt met zijn spreken.
Ik laat Mark tekenen waar de pijn zit en hoe het eruit ziet in zijn beleving. Dan vertelt hij over momenten waarop hij heftig stotterde. Die staan volgens hem op een zwarte bladzijde.
Een paar weken later zie ik Mark. Hij begint te tekenen (zie foto) en legt mij uit: ‘Het pijngevoel komt niet meer boven mijn schouders. Het komt gewoon niet meer zo hoog doordat ik wéét dat de pijn er is. Het boek met zwarte bladzijde, komt wel naar boven, maar niet meer als pijn. Het wordt veranderd naar een herinnering. Dat is er gewoon, daar voel ik verder geen pijn bij. En daardoor kan ik mij meer concentreren en is mijn spraak vloeiender. En mocht ik wel stotteren, dan is het geen steekgevoel. Ik wist het eerst wel, maar toen deed het nog wel pijn.’
Wat een mooi inzicht! Met toestemming van de cliënt mogen we zijn verhaal en tekeningen delen. De naam is veranderd i.v.m. de privacy.