Daar is hij dan, Jim, 22 jaar, voor wat hij zelf zegt “waarschijnlijk de laatste keer”.
We hebben elkaar drie maanden niet gezien en het is al die tijd goed gegaan met het praten.

“Wat is goed?”, vraag ik.
Hij vertelt dat hij gewoon durft te praten, overal, hij stottert nog wel eens maar het frustreert hem niet meer.

“Wat zijn die situaties dan?”
Op zijn werk gaat Jim mee naar de klant, hij stelt de vragen die hij wil vragen, hij presenteert zijn eigen voorstel.
Jim is net op zichzelf gaan wonen, hij nam het initiatief om kennis te maken met zijn buren en heeft wel een half uur zitten kletsen, gewoon voor de gezelligheid en om de buren te leren kennen.
Vroeger zou hij dit pas doen wanneer dit toevallig zo uitkwam, bijvoorbeeld wanneer hij zijn buren voor het eerst in gang zag staan, dan was het raar geweest om niks te zeggen.

Ik denk terug aan november 2022 toen hij voor het eerst kwam.
Toen had Jim een parttime baan die niet passend was bij zijn opleidingsniveau. Daarnaast deed hij een thuisstudie.
Veel praten hoefde hij niet.

Al snel kreeg Jim tijdens onze behandelingen een paar nieuwe inzichten.
Dat bij stotteren ook het hele stuk hoort voordat je gaat praten, dat wat er zich in je hoofd afspeelt, de spanning dat het woord niet zal lukken, dat je daarom bepaalde woorden vervangt door een ander woord of helemaal niks zegt, dat je spreeksituaties vermijdt of bepaalde dingen niet meer doet.
Eigenlijk best veel dingen, kwamen we achter.
Jim en ik gingen samen naar buiten, de straat op, de winkels in en begonnen een praatje met mensen. Gewoon doen, ontdekte hij. En hoe meer je gaat praten, hoe minder de spanning, hoe makkelijker het praten wordt.
Al vrij snel begon Jim te solliciteren naar een baan die past bij zijn HBO – opleiding. Natuurlijk waren de gesprekken spannend. Hij werd niet meteen de eerste keer ergens aangenomen.
Maar Jim zette door en al vroeg in het voorjaar had hij een echt leuke baan. En ook daar lukte het hem, na de eerste weken, om te zeggen wat hij wil zeggen.

“Je stottert nog wel”, zeg ik.
“Ja klopt” zegt Jim, “maar ik wil niet steeds bezig zijn met het spreken en dat het perfect moet zijn.
Dan bijt je jezelf alleen maar in je staart”.
Hij lacht ineens als hij dat zegt en laat me de tattoo op zijn bovenarm zien: een slang die een cirkel vormt.
“Ga ik niet meer doen,” zegt hij, “mezelf in de staart bijten, mezelf benadelen omdat ik stotter”.

“Mag ik je verhaal posten?”, vraag ik.
Ik post nooit wat over mijn dagelijks werk. Maar het behandeltraject van Jim is zo’n mooi voorbeeld van het werk dat wij als logopedist-stottertherapeuten met volwassenen doen.
Werken aan gedachten en overtuigingen over stotteren, werken aan spanning en durven. Jim en ik werkten ook aan het spreken zelf, het minder vastzitten op een stotter.

Ja, het mag, met zijn eigen naam erbij nog wel.

Ik heb ook wat van Jim geleerd, iets posten zou ik anders niet snel gedaan hebben.
Dankzij Jim wel. Gewoon doen.

#stotteren
#volwassenen
#gewoondoen